قرآن نسخه نهایی وحی است که خداوند متعال در طول تاریخ بشریت فرستاده است تا مردم بتوانند هدایت الهی را درک و دریافت کرده و آن را درونی کنند. قرآن به عنوان آخرین وحی، از دو جهت با کتب آسمانی پیشین تفاوت دارد. یکی از آنها این است که قرآن جهانشمول است و همه مردم را بدون هیچ تفاوت جغرافیایی، قومی و طبقاتی مخاطب قرار می دهد. دوم اینکه ، هم به اعتبار آخرین کتاب بودن و هم به خاطر جهانشمول بودنش، بیانگر آخرین مرحله تکاملیِ وحی الهی است.
از آنجایی که قرآن به عنوان کتاب هدایت و آخرین وحی الهی همه انسان ها را مخاطب قرار داده است، لذا انتظار می رود به تمامی عرصه های مربوط به زندگی فردی و اجتماعی انسان بپردازد. زیرا هدایت به این معنی است که انسان به عنوان فرد و جامعه برای رسیدن به نتیجه ای که برای او در دنیا و آخرت مفید است، راهنمایی شود. قرآن که این وسعت دید را دارد، طبیعتاً در امر سیاست نیز که یکی از مهم ترین ارکان زندگی بشر است و تنها محدود به دنیا نیست، بلکه به آخرت نیز مربوط می شود، راهنمایی های لازم را خواهد داشت. .
بی شک مانند همه متون جهانی، موضوع سیاست با اصول اساسی و کلی اش در قرآن نیز گنجانده شده و جزئیات آن به عهده مردم گذاشته شده است. قبل از اینکه از قوانین مقررات قرآن در مورد سیاست صحبت کنیم، باید مشخص کنیم که منظورمان از سیاست چیست ؟
در این پژوهش، به توجه قرآن به عنوان یک کتاب کامل به امر سیاست ، میزان ارتباط تجارب و عملکردهای سیاسی مسلمانان با قرآن و مسأله مهدویت به عنوان یک روش سیاسی آرمانی تأکید خواهد شد. همچنین در این زمینه، عناوین فرعی زیر مورد بحث قرار خواهند گرفت.
)