ملا صدرا (صدرالدین شیرازی) فراتر از دلایل خشک منطقی در مکتب مشاء، باور داشت که حقیقتها را میتوان از طریق کشف، شهود و وحی نیز دریافت کرد. او هماهنگی میان عقل، کشف و شرع (وحی) برقرار کرد. نگرش او به هستی مبتنی بر «اصل وجود» و «مراتب وجود» بود؛ به این معنا که وجود یکی است ولی درجات مختلف دارد؛ والاترین وجود، وجود ضروری (خداوند) است و سایر موجودات در درجات گوناگون بین وجود و فعل قرار دارند.
صدرالمتألهین وحدت بنیادین هستی (تشکیک وجود) را با استعاره «نور» تبیین میکند. به اعتقاد او عالم ماده در حال حرکت دائم است و این حرکت موجب ظهور درجات مختلف وجود میشود. او تفاوت میان وجود و ماهیت را قائل است؛ ماهیت تصویری ذهنی و محدود از وجود است.
در روش فلسفی خود، عقل، کشف و وحی دینی را ترکیب کرد و مسائل فلسفی نوینی را مطرح و عمیقاً بررسی نمود.
از مهمترین آثار او میتوان به «اسفار اربعه» و «مبدأ و معاد» اشاره کرد و همچنین تفسیرها و شرحهای فراوانی دارد که در آنها روش سازگاری عقل و وحی را به کار برده است.
)