علامه سید محمد حسین طباطبایی در سال ۱۹۰۳ در تبریز در خانوادهای متدین متولد شد. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی، در سال ۱۹۱۸ وارد مدرسه دینی شد و در رشتههایی چون ادبیات عرب، فقه، منطق، الهیات و فلسفه آموزش دید. بین سالهای ۱۹۲۵ تا ۱۹۳۵ در نجف به تحصیل پرداخت و در زمینههای ریاضیات، هندسه و معماری نیز مهارتهای قابل توجهی کسب کرد.
در سال ۱۹۳۵ به دلایل اقتصادی به تبریز بازگشت و به کشاورزی و پژوهش پرداخت؛ با استفاده از تکنیکهای مدرن در روستای خود کشاورزی کرد و به رفع نیازهای مردم کمک نمود. اما به دلیل ناآرامیهای سیاسی منطقه و تبلیغات شوروی، در سال ۱۹۴۶ به قم مهاجرت کرد و در آنجا به تدریس فلسفه و تفسیر پرداخت. در قم نوآوریهای مهمی در زمینه تفسیر و فلسفه انجام داد، شاگردان برجسته تربیت کرد و نقش مؤثری در محافل فکری ایفا نمود.
دیدارها و گفتگوهای او با فیلسوف فرانسوی، هنری کوربن، به شناخته شدن اندیشههایش در سطح بینالمللی کمک کرد. طباطبایی نظریههای اصیل در حوزههایی چون هستیشناسی، معرفتشناسی، کلام، انسانشناسی و روششناسی فلسفی ارائه داد. از مهمترین آثار او، تفسیر المیزان است که با روشی چندبعدی و معاصر آیات قرآن را تفسیر کرده و نقطه عطفی در تاریخ تفسیر به شمار میآید.
علامه همچنین در توسعه علوم اسلامی، نشر آثار اهل بیت(ع)، تألیف کتابهای آموزشی فلسفه، روشنگری مسائل اجتماعی و تطابق دین و علم فعالیت داشت. شاگردان ارزشمندی از جمله آیتالله مرتضی مطهری و دیگر شخصیتهای برجسته را پرورش داد.
علامه طباطبایی که در سال ۱۹۸۱ درگذشت، در حرم حضرت فاطمه معصومه(س) در قم به خاک سپرده شد. وی به عنوان عالمی بزرگ با دانش ژرف، اخلاق والا و تواضع، سهم مهمی در اندیشه اسلامی داشته است.
)